تحلیل پوششی داده ها تکنیکی مبتنی بر برنامه ریزی خطی است که برای سنجش کارایی واحدهای صف سازمانها مانند مدارس، بیمارستانها، ادارت پست، شعب بانک و …  استفاده می شود. این روش در سال 1978 توسط چارنز، کوپر و رودز ارائه شده و در حال حاضر به وفور در سنجش کارایی و رتبه بندی واحدها استفاده می شود. در این روش ورودی ها و خروجی های واحدها تعیین و مقدار آنها محاسبه می شود و با اجرای مدل برنامه ریزی خطی برای هر واحد، میزان کارایی آن واحد بدست می آید.

در روش تحلیل پوششی داده ها کارایی به عنوان نسبت خروجی ها به ورودی ها تعیین شده و واحدهایی که با کمترین ورودی، بیشترین خروجی را تولید کرده اند مرز کارایی را تشکیل می دهند و کارایی آنها برابر با یک می باشد و بقیه واحدها ناکارا بوده و امتیاز کارایی آنها بر اساس فاصله ای که تا مرز کارایی دارند با مقادیر کمتر از یک تعیین می شود. دومین نتیجه اجرای مدلهای تحلیل پوششی داده ها تعیین اهداف مورد انتظار از واحدهای ناکارا می باشد. بدین معنی که هدف مورد انتظار در هر شاخص برای هر واحد ناکارا مشخص می شود. سومین نتیجه تعیین واحدهای الگو برای واحد ناکارا می باشد.

1. محاسبه كارايي واحدها بر اساس شاخصهاي نهاده اي و ستاده اي

امتیاز کارایی هر واحد به عنوان نسبت خروجی های وزن دار شده به ورودی های وزن دار شده در مقایسه با سایر واحدها محاسبه شده و واحدهای کارا و ناکارا تعیین می گردند.

2. رتبه بندی (بر اساس امتیاز کارایی)

واحدهای کارا که امتیاز کارایی 100 را بدست آورده اند در مقایسه با هم ارزیابی شده و بر اساس تاثیری که در ساخت مرز کارا دارند رتبه بندی می شوند و واحد نمونه از لحاظ کارایی در هر منطقه و در کل کشور تعیین می گردد. 

3. تعیین واحدهای الگو برای هر واحد ناکارا

برای واحدی که ناکارا تشخیص داده شده و امتیاز کارایی کمتر از 100 دریافت کرده است واحد هایی از مجموعه واحدهای کارا به عنوان الگو معرفی می شوند. واحدهای  الگو واحد هایی هستند که با ورودی های مشابه خروجی بیشتری تولید کرده اند.

4. تعيين اهداف مورد انتظار برای واحدهای ناکارا

مقادیر مطلوب در هر یک از شاخصها به هر واحد ناکارا اعلام می گردد و در صورتیکه واحد ناکارا عملکردش را بهبود دهد و شاخص های عملکردی را از سطح فعلی به سطح مطلوب ارتقا دهد کارایی اش افزایش یافته و به واحد کارا تبدیل می گردد.